“Als je kwetsbaarheid ziet als iets wat er niet hoort te zijn, is de neiging groot om kwetsbare mensen te verlaten”. Deze uitspraak komt van zorgethicus Andries Baart. Hij reageert hiermee op het feit dat politici veelvuldig benadrukken dat de oplossing voor de stijgende zorgkosten kan worden gevonden in het meer inzetten van eigen kracht. Mensen moeten zelfredzaam worden.

Hoe houden we de zorg betaalbaar? Het is een vraag waar bestuurders en ambtenaren zich al een aantal jaren het hoofd over breken. Eén van de oplossingen is het overdragen van taken en bevoegdheden van de rijksoverheid naar gemeenten. Gemeenten kennen hun burgers en zijn beter in staat om maatwerk te leveren. Op zich is dat een goed uitgangspunt. Zeker in een kleine gemeente als Lopik zijn de lijnen kort.

De overdracht van taken gaat echter wel gepaard met een forse korting op de budgetten. Met andere woorden: we moeten als gemeente dezelfde doelgroep bedienen maar met (fors) minder geld. Dat gaat dus niet zondermeer lukken. In wetswijzigingen komen daarom veelvuldig de termen “eigen kracht” en “zelfredzaamheid” voor. Kwetsbaarheid is iets wat moet worden bestreden. Zorgethicus Andries Baart legt mijns inziens heel terecht de vinger bij het gevaar wat hierin schuilt in. Daarnaast pleit Baart voor een minder simplistische benadering, zoals: sommige mensen zijn kwetsbaar, anderen niet. Iedereen heeft momenten in zijn leven waarop hij niet zo sterk is. Ik ben erg geraakt door de stelling van Baart dat goede zorg er in de eerste plaats om draait dat je er voor een andere bent, daarna pas wat je voor de ander doet. Als er niks meer opgelost kan worden, is het de kunst om te blijven.

Ik hoop dat er naast zelfredzaamheid, zelfregie en empowerment ook aandacht blijft voor kwetsbaarheid. Op een keer zijn we dat namelijk zomaar zelf!