Vanaf 1 januari 2015 worden gemeenten o.a. verantwoordelijk voor alle vormen van Jeugdzorg. En dat is geen geringe opgave. De afgelopen jaren is de vraag naar Jeugdzorg jaarlijks met 4,6% toegenomen. Ook in Lopik zijn wij hard aan het werk om klaar te zijn om taken die nu door het rijk, de provincie of de zorgverzekeraars worden gefinancierd, over te pakken. En met een jaarlijkse stijging van de vraag en krimpende budgetten is dat zeker niet eenvoudig!

De gedachte achter deze zgn. decentralisatie is dat gemeenten dichter bij hun inwoners staan en dat er minder sprake zal zijn van bureaucratie. Maar dat gaat niet vanzelf. Zolang we elk kind met afwijkend gedrag eerst een etiket opplakken en vervolgens de hulpverlening in sturen zal er weinig veranderen. We hebben als ouders, scholen en hulpverlening bepaald gedrag als “normaal” bestempeld en gedrag wat daar van afwijkt zijn we als “probleem” gaan zien. Een probleem waarvoor we heel veel namen hebben bedacht en waarvoor we vervolgens een passende hulpverlener nodig hebben.

Maar zijn we daarmee op de goede weg? In elk geval financieel gezien niet. De kosten van jeugdzorg rijzen de pan uit en iedereen is ervan overtuigd dat er daarom alleen al iets zou moeten gebeuren. Maar de belangrijkste reden zou mijns inziens moeten zijn dat we erkennen dat elk kind waardevol is en mag zijn zoals het is geschapen. Daarmee krijgt een kind de ruimte om zichzelf te zijn en zijn of haar talenten te ontwikkelen. En ja, dan is het soms als ouder of leerkracht niet gemakkelijk om met die “lastige” peuter of dat drukke kind om te gaan. Soms is daarbij ondersteuning nodig. Maar in plaats van ouders te adviseren “met het kind naar de psychiater te gaan”, zou het prachtig zijn als we elkaar een helpende hand toesteken. In familieverband, vriendenkring, de buurt, op school etc. Wat kan het helpen om je hart te luchten en te weten dat je niet de enige bent die het af en toe moeilijk heeft. Het gevoel dat je er als ouder niet alleen voor staat, maar dat er mensen zijn die je steunen, is van enorme betekenis.

Daarmee zeg ik niet dat professionele jeugdzorg niet meer nodig zal zijn. Deze zal ook in de toekomst zeker nodig blijven. Het is mooi dat we in dit land goede professionals hebben die ouders en kind zorg kunnen bieden. Maar laten we als samenleving erkennen dat elk kind uniek is en dat afwijkend gedrag geen ziekte is. We bewijzen daarmee ouders en kinderen een grote dienst!

Ina de Korte – de With