Van  “Zorgen voor”naar“Zorgen dat” (Door Ina de Korte)

Zeer onlangs promoveerde Marja Jager-Vreugdenhil. De titel van haar proefschrift luidt “Nederland participatieland? De ambitie van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) en de praktijk in buurten, mantelzorgrelaties en kerken”. Een heel actueel onderwerp. Immers in elke gemeente, ook in Lopik staat de Wmo in het centrum van de belangstelling. Mensen moeten voor hun hulpvraag niet meer naar de overheid kijken maar de oplossing bij zichzelf of in hun netwerk zoeken.

Is het dan zo eenvoudig? Mijns inziens zeker niet. Het is een hele goede zaak dat de overheid niet meer als “geluksmachine” gezien gaat worden. Als gemeente willen we de trend keren dat er als volkomen vanzelfsprekend een beroep op de overheid wordt gedaan. Daarvoor zijn meerdere redenen. Ten eerste zijn we met elkaar financieel niet in staat om zo door te gaan. Daarnaast ben ik er van overtuigd dat de samenleving sterker wordt van mensen die regie over hun leven hebben en voor elkaar zorgen.

Maar …. We moeten niet de verwachting hebben dat er binnen een jaar een mentaliteitsverandering plaatsvindt. We zijn met elkaar al jaren gewend aan het gegeven dat we recht hebben op hulp en ondersteuning. Het roept weerstand op. Soms merk ik dat mensen denken dat de overheid tegenwoordig nog maar één boodschap heeft: “zoekt u het zelf maar uit”. En ik kan uit de grond van mijn hart zeggen: daar wil ik niet verantwoordelijk voor zijn!

Ten eerste ben ik overtuigd van het feit dat de overheid er dient te zijn als een schild voor de zwakken. Die verantwoordelijkheid blijft, ondanks alles, overeind. Daarnaast, en dan verwijs ik naar de kop boven dit stukje: in plaats van het feit dat de overheid zorgt dat iedereen krijgt waar hij recht op heeft, gaan we naar een overheid die de rol van regisseur heeft, er voor zorgt dat mensen in staat zijn voor zichzelf en voor elkaar te zorgen. Denk daarbij aan het stimuleren van vrijwilligerswerk, ondersteuning van mantelzorgers, activeren en initiëren van organisaties en activiteiten. Als gemeente gaan we daar de komende tijd volop mee aan de slag!

Tot slot: uit onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau blijkt dat 70% van de Nederlanders zich zorgen maakt over de toekomst. En dan natuurlijk over de betaalbaarheid van de zorg, de economische crisis etc. Heel opmerkelijk vond ik dat de meeste mensen zich zorgen maken over de toenemende “ieder-voor-zich-mentaliteit. Er is een verlangen om meer “gezien en gekend” te worden. Juist de beweging zoals hierboven beschreven biedt alle kansen om daar ook in Lopik vorm aan te geven!